മരം

ആവശ്യത്തിനും അനാവശ്യത്തിനും
നിങ്ങള്‍ എഴുതി വായിച്ച
ഉപമകളുടെ കാറ്റാണ്
എന്റെ ഇലകള്‍
കൊഴിച്ചു കളഞ്ഞത്

ഏറ്റം പ്രിയമുള്ളവയെ വാഴ്ത്തിയ
ഉല്പ്രേക്ഷകളുടെ ഒച്ചയിലാണ്
കൂട്ടുകാരെന്നെ വിട്ട്
പറന്നകന്നത്

രാവുകള്‍ പകലാക്കി
നിങ്ങള്‍ രാകി മിനുക്കിയ
രൂപകങ്ങളുടെ അമ്പുകളാണ്
ശരീരമെമ്പാടും
മുറിവുകള്‍ ഏല്പിച്ചത്

ഏതൊക്കെയോ
കണ്ണുകളൊഴുക്കിയ
ലാവയുടെ ചൂടിലാണ്
വേരുകളുടെ ജലം
ബാഷ്പമായ് തീര്‍ന്നത്

എത്ര യുഗങ്ങളായി!

വേണം,
ഇനി വയ്യെന്ന്
കണ്ട് കേട്ട് മടുക്കുമ്പോ
ഒന്നുമുരിയാടാതെ,
ആരുമറിയാതെ
സ്വയം കടപുഴകി വീഴാനൊരു വരം

ഞാനുമറിഞ്ഞില്ലല്ലോ എന്ന്
കണ്ണുനിറയ്ക്കാന്‍
ഒരു വേരു പോലും ബാക്കിവെക്കാതെ,
അത്രമേല്‍ ശാന്തമായ്
കടപുഴകി വീഴാനൊരു വരം,

മരങ്ങളുടെ ദൈവമേ.